BIOGRAFIJA:
Olga Lalić Krowicka, rođena je 1980. u Šibeniku (Hrvatska), poljsko-srpskog porijekla. Diplomirala je ser-bokroatistiku na katedri za slavistiku Jagjelonjskog Univerziteta u Krakovu (Poljska). Stipendistkinja Ministra kulture Poljske za 2007. i 2011. godinu. Počasni građanin carskog grada Sirmium (Sremska Mitrovica, 2014) i laureatkinja nagrade „Misaonik” (2014). Objavljuje svoje radove u poljskim i balkanskim časopisima i antologijama. Prevođena na engleski, bugarski, litvanski, makedonski, rusinski, bijeloruski, ruski, slovenski, španski, albanski, rumunjski i njemački jezik. Laureatkinja petnaestak književnih nagrada, između ostalih: Prva nagrada na poljskom pjesničkom konkursu i poljske dijaspore (Krosno, 2004.), glavna „Nagrada Fondacije Spartak“ na Melničkim večerima poezije (Bugarska, 2006.), priznanja „Zlatni krug” za afirmaciju srpske satire u svijetu, „Satira Fest“ (Beograd, 2010), na III Saboru pravoslavne poezije za pjesmu „Pantokrator gleda” primljena je u „Zlatni venac” (Beograd, 2013), laureatkinja međunarodne književne nagrade za kreativnost „Naji Namman”, (Liban, 2015), glavna nagrada na „Struškim večerima poezije” za dosadašnji književni rad, (Struga, 2016), prva nagradu na pje-sničkom konkursu „Sećanje na 1999” (Niš, 2018), Grand Prix za dramu „Hristos u Carigradu – na putu za Rim”(Bitola, 2018), nagradu za prevode sa poljskog jezika od Udruženja književnih prevodilaca Crne Gore (Podgorica, 2020). Prevela je više zbirki pjesama i proze autora iz Poljske i sa Balkana. Objavila je oko petnaestak autorskih knjiga poezije, drame i bajku. Bavi se fotografijom, crtežom, slikarstvom i projek-tiranjem korica. Izlagala je svoje radove na kolektivnim izložbama u Srbiji i Makedoniji.
Živi i stvara u Dukli u Karpatima (Poljska)
NOTA BIOGRAFICZNA
Olga Lalić-Krowicka – urodziła się 2 kwietnia 1980 r. w Šibeniku w Chorwacji, serbo-polskiego pochodzenia. Ukończyła Wydział Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Honorowy obywatel cesarskiego miasta Sirmium (Sremska Mitrovica, Serbia) od 2014 r. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autorka około piętnastu tomików poezji. Przełożyła wiele tomów poezji i prozy autorów z Polski i Bałkanów. Jej wiersze przekładano na języki bułgarski, angielski, macedoński, słoweński, niemiecki, rusiński, albański, rumuński, słowacki, litewski,białoruski i rosyjski. Laureatka około dwudziestu nagród: pierwsze miejsce w ogólnopolskiemu konkursie poetyckim z udziałem poetów polonijnych „o lampę Ignacego Łukasiewicza“ (Krosno 2004), główna nagroda „Fundacji Spartak“na Mielnickich Wieczorach Poezji (Bułgaria, 2006), „Złoty laur“ za afirmację serbskiej satyry wświecie (Belgrad, 2010), na III Soborze Poezji Prawosławnej wiersz „Pantokrator patrzy” dostał się do złotego wieńca (Belgrad 2013), nagrody „Misaonik“ za całe podaro-wane piękno (Sremska Mitrovica, 2014), międzynarodo wej nagrody „Naji Namman“ za kreatywność (Liban 2015), nagroda na „Struszkich Wieczorach Poezji“ za całokształt twórczości (Macedonia 2016), pierwsza nagroda na konkursie „Pamięć o nalotach na Serbię w 1999“ (Niš, 2018), Grand Prix za dramat „Chrystus w Konstantynopolu – w drodze do Rzymu“ (Macedonia, 2018), Nagroda za przekłady z języka polskiego od Związku Tłumaczy Literackich Czarnogóry, Podgorica 2020. itd. Publikuje na łamach polskich i bałkańskich czasopism oraz antologii. Rysuje, maluje, fotografuje, projektuje okładki itp. Wystawiała swoje prace w Polsce, Serbii i w Macedonii. Laureatka wielu ważnych konkursów w Polsce i na świecie.
Mieszka w Dukli na Podkarpaciu.
SVEDRŽITELJ GLEDA
Strpljenje Tvoje u prstima od Svete Trojice ušiveno,
dok demon para šavove na grudima,
krhotine na sve strane se razlijeću,
a šapat molitava staraca Optine pustinje
na istočnoj strani neba zvijezde slikaju.
Rusinke u crkvi uspavanke pišu …
Hvala Ti Svedržitelju – patnja je uvijek
obučena u tanku kožicu.
Današnje misli svetosavske zvone u Hilandaru,
Srbi glasno himnu na Vračaru pjevaju,
a snijeg karpatski u snovima
dalmatinske krivudave staze pokriva.
Dragi mužu sretan imendan,
tvoja supruga opet se vratila!
PANTOKRATOR PATRZY
Cierpliwość Twa w palcach z Trójcy Świętej zszyta,
gdy demon rozpruwa szwy na klatce piersiowej,
odłamki się rozlatują na wszystkie strony,
a szepty modlitw starców pustelni optyńskiej
na niebie wschodnim gwiazdy malują.
Rusinki kołysanki w cerkwi piszą …
Dzięki Ci Pantokratorze – cierpienie zawsze jest
w delikatną skórę ubrane.
Dzisiejsze myśli świętosawskie w Chilandarze
dzwonią,
Serbowie głośno śpiewają hymn na Vračarze,
a śnieg karpacki we snach,
kręte ścieżki dalmatyńskie przykrywa.
Szczęśliwych imienin mężu kochany,
Twoja żona znowu powróciła!
SAM U SVOME SAM
ovo smo smao ja i moja priviđenja
pa nema nikoga
osim nas i neće biti
topi se sam
u svome sam
razlika između
razumjevanjem a sažaljevanjem
je veća od neba
a šta ćeš nekome ti i tvoja priviđenja
ne nabacuj vlastite priviđenja
neko može da te zamrzi
zbog tvog nerazumljivog bola –
šta hoćeš a šta nećeš
ne nećemo primjetiti
odgovaram ja i moja priviđenja
oblaci koji povraćaju sreću
zakloniće istinu
a istina uobičajeno može se kuvati
obično luđak ne primjećuje zid
i dalje hoda sa uvom do uva
Olga Lalić Krowicka
ja i moja priviđenja
pa nema nikoga
izmislili smo gluposti
nismo ništa napravili
sada kajanje jede kajanje
vreme je da se vidi hoće li pojesti kajanje
ja i moja priviđenja
pa nema nikoga
osim krvave pustoši
SAM W SWOIM SAM
to tylko ja i moje urojenia
przecież nie ma nikogo
oprócz nas i nie będzie
zatapiaj się sam
w swoim sam
różnica pomiędzy
zrozumieniem a litością
jest większa niż niebo
a po co komu ty i twoje urojenia
nie narzucaj własnych urojeń
ktoś może cię znienawidzić
przez twój niezrozumiały ból –
czego chcesz a nie chcesz
nie nie zauważymy tego
odpowiadają ja i moje urojenia
wymiotujące obłoki szczęściem
zasłonią prawdę
a prawda zazwyczaj może tylko gotować się
zwyczajność wariata nie dostrzega muru
nadal chodzi z uchem do ucha
ja i moje urojenia
przecież nie ma nikogo
ubzduraliśmy bzdury
nie naprawiliśmy nic
teraz kajanie zjada czas
czas zobaczy czy zje kajanie
ja i moje urojenia
przecież nie ma nikogo
oprócz krwistej pustki
ANALIZA DRVETA U DUKLI U KARPATIMA
Da li su svi ljudi na ovome svijetu zli?
Jer ja ne znam…
Ne prepoznajem sebe, ni tebe, ni toga, ni onoga…
Da li svi spavate, ili se ja budim?
Jedno oko podijeljeno na dva još spava,
drugo oko podijeljeno na dva počinje da opservira…
Postoji jedno malo drvo sa tankim deblom.
Raste u Dukli u Karpatima pored ljudskoga prokletstva.
Njegove riječi su od pahulja tihih osjećaja Boga,
a duša od sjenke koja se izvija prema nebu…
Zašto oduvijek drveće više govori i voli nego čovjek…
Možeš se na njega osloniti u svakom trenutku,
jer je iskreno.
Ako se ljudima osjećaji gade i ne vole iskrenost,
onda drveće isto ne.
Truje ga dim iz zgrada u kotlini,
a ono vjerno Bogu čitavo vrijeme – jedva,
ali raste…
ANALIZA DRZEWA W DUKLI W KARPATACH
Wszyscy ludzie na tym świecie są źli?
Bo ja nie wiem…
Nie poznaję siebie, ani ciebie, ani tego, ani tamtego
Wszyscy śpicie, czy budzę się?
Jedno oko podzielone na dwa jeszcze śpi,
drugie oko podzielone na dwa zaczyna obserwować…
Jest jedno takie małe drzewo z cienkim pniem,
rośnie w Dukli w ciszy mimo przekleństw ludzkich.
Jego słowa są z płatek z cichych uczuć Boga, a dusza z
cienia wydłużającego się do nieba…
Dlaczego od zawsze więcej drzewa mówią i kochają
niż ludzie…
Można się o niego oprzeć w każdej chwili,
bo jest szczere.
Jeśli ludzie brzydzą się emocji i nie lubią szczerości,
to drzewa też nie.
Truje go dym z budynków w kotlinie,
a ono wierne Bogu przez cały czas – ledwo,
ale rośnie
SVEDRŽITELJ I TIŠINA
Znaš, Svedržitelju,
da je tišina samo prava tada
kada svijest govori,
a stvarnost se oblači u robu:
istina
nasušnog dana
kojom si Ti.
Svedržitelju,
Tvoj oreol je od tišine,
zato u njemu
vrati mene meni
i neka mi đavo ne krade misli,
ne soli
i ne dosipa svoje.
Tome histeričnom smijehu,
stijeni u glavi
potrebna je Tvoja tišina,
moj dragi Svedržitelju,
da bi je izgazio u ćutnji.
Zlo nema svoga imena ni lice.
A Tvoja tišina je istkana od dostojnosti
Zahvaljujem ti na sebi u današnjem danu,
dok na koljenima ponavljam Tvoje ime
od tihe dobrote.
Nek skromnost pobjeđuje,
sujevjerje ode
i molim te
sada, kada vraćaš mene meni,
vrati me zauvjek…
Moj dragi Svedržitelju
PANTOKRATOR I CISZA
Wiesz, Pantokratorze,
że cisza jest prawdziwa tylko wtedy,
gdy świadomość mówi,
a rzeczywistość stroi się w ubiór: prawda dnia
powszedniego,
którą jesteś.
Pantokratorze,
Twoja aureola jest z ciszy,
dlatego w niej
zwróć mnie mi,
i niech mnie nie okrada diabeł z myśli,
nie soli je
i nie dokłada swoich.
Ten histeryczny śmiech,
skała w głowie
potrzebują ciszy Twej,
mój drogi Pantokratorze,
żebyś je zdruzgotał w milczeniu.
Zło nie ma swojego imienia ani twarzy.
A Twa cisza ma najbardziej dostojne.
Dziękuję za siebie w dzisiejszym dniu,
gdy klęcząc powtarzam imię Twe
z dobroci cichej utkane.
Niech skromność zwycięża
zabobonny odejdą,
i proszę cię
teraz, gdy zwracasz mnie mi,
zwróć mnie wreszcie na stałe….
Mój drogi Pantokratorze
SVEDRŽITELJ OSLUŠKUJE
Očekivajući nebo u duši
Ti nježno kucaš bolom
Da li su bol i vreme nebo?
Čujem tapkanje potpetia
Odnekud biježim
Izvlačeći me iz sna
otvaraš vrata iza kojih raste
samo jedno drvo
Da li sam to ja ili ja i proljeće?
Opet raspad?
Zvono poziva na večernju molitvu,
a Rusinka zagledana uTvoj oblik
okreće se prema meni i osmješkuje.
To je ona. Da, to je ona. Poznajem je.
To ona i da to ona?
Da li je to opet raspad’
Ne, to je nasmijana žena –
pričaš mi, dok ovijam
Tvoju ikonu proljetnom maramom.
PANTOKRATOR NASŁUCHUJE
Oczekując niebo w duszy
Ty delikatnie pukasz bólem
Czy ból i czas to niebo?
Słyszę tupot obcasów
Skądś uciekam
Wyciągając mnie ze snu
otwierasz wrota za którymi rośnie jedno drzewo
Czy to ja czy ja i wiosna?
Znowu rozdwojenie?
Dzwon zaprasza na wieczernią modlitwę,
a Rusinka zapatrzona w Twe oblicze
odwraca się w moją stronę i uśmiecha.
To ona. Tak, to ona. Znam ją.
To ona i tak to ona?
Czy to też rozdwojenie?
Nie, to uśmiechnięta kobieta –
odpowiadasz mi, podczas gdy owijam
Twą ikonę chustą wiosenną.