БИОГРАФИЈА: ДАНИЈЕЛ ПИКСИЈАДЕС
Данијел Пиксијадес је рођен 5. јула1931. године у Кисачу. Завршио је учитељску школу у Сомбору 1951. године. До доласка у Канаду радио је као учитељ у Србији и Црној Гори. Од 1974. године живи и ради у Тандер Беју (Онтарио, Канада). Сарађивао је са прогресивним новинама југословенских исељеника Наше новине које су излазиле у Торонту. Касније је постао и њихов дописни редактор. До сада је издао тридесетак збирки поезије и прозе за децу и одрасле. Књиге су му превођене на више језика.
Данијел Пиксијадес је члан Удружење књижевника Црне Горе, Удружења писаца Словачке, Удружења писаца Србије и Удружења писаца Војводине.
PRERIJA
Na suhu travu leglo sunce – da se zna život.
Tu na vlatima zbilje caruje bljesak
što u njemu svi blago ištu…
(na ognjištu, na ognjištu…)
Tu gdje urlici prerijskog vuka
oru zadnju brazdu,
tu gdje zime vladaju,
gdje su i ljeta smijeh
bez viđenja sreće, bez naravi čuđenja – grijeh,
Da će zadnji bog biti odan rastu i prerastu
sveg doživljenog, tu u tijesnom dodiru trava,
kao da je to smijeh svačije zemlje
i svačije želje a ne strava.
Kao da stradasmo svi na pučini te trave i žita,
što se otimlje u gledanju glasa i muka,
u istini da se uz suhe grane čeka ruka
na sjaj u kapi krvi naše i tuđe.
Gle, zovu me daljine kao da sam rob ovdje
i svugdje,
jer smjeram snom zemlje i otaca tamo
ka zvijezdi jednoj, ka zvijezdi samo,
ka sjemenu što je suncem posijano.
Tu odakle se ide smjerom vida,
da se rana osjeti i vida,
u sljedeće dane, ipak uzorane.
Tu usrijed svjetla i tame;
da se ide rame uz rame!
Na inoj njivi…
SMJEROVI
Neki vjetar. Trava neka i misao suva.
Laži i istine u krhkom lišću. U kušanju. Opadanju.
Ljubav i mržnja šušte ispod zlatnog ruha.
Svijet na putu ka saznanju!
Oči u rasipanju…
U smjeni dana ostaje rana:
živi nebom a mrtvi zemljom
ka vrenju usijani – plove.
Smijeh đavolji svuda rastući
dijeli svijetom kobne izazove.
Neki cijuk. Mišja rupa. Bijeg već znani.
Sram i dika u dnu ponora, u vrteški – kolu živu.
Namjere i povratci u srcu strepnji;
moć sažeta u čovjeku – divu!
Bolještine sa zdravljem u vječitom rvanju:
noću i danju.
U krletci ptica:s maskom, bez lica.
Sužnjevi na slobodi. Nevini u blatu čame.
Sunčani zraci u suludom mraku;
mladosti rastu do osame.
Neka čađ. Dažd kiseli u bistrine žaoke rije.
Stijenje u planinama trune u vremenu.
I ništa više nije kao što bješe prije.
U zdanjima svjetla se gase:
crni, bijeli, žuti i smeđi
postaju rase.
Vidici na uzici zmajem djecu tješe.
Ubogi na ulici nestalim vidom se smiješe.
Neki um. Davno znanje. Misao neka.
Hrabri se ka vrhu uspinju. Krvlju škrope.
Neki stih ili cijela pjesma bez patnji i leleka;
samo dio riječi, kad se zlu kapci sklope,
zbrišu tame i nedaće sve.
Zemlja i Nebo kad se u raj pretvore,
jednog bliskog dana,
kad želja ljudska u Jedno bude sabrana-
Radost će tamu suncem da preore…!
DUGA PRIČA O MALIM STVARIMA
Kazujem dugo o vremenu
zasjelom u tri trošne fotelje
i tri neuramljene slike
u maštovnoj buri sagorjele
u mom podrumu.
Mislim da prerastem male stvari
jednim stihom
u kojem će da se pokopa
moja i njihova prošlost.
Misao tako objesiti o sunčeve zrake
rijetko tu usmjerene
da ne bude mrak
u pjesničkom skrovištu
u mom prebivalištu.
Kazujem dugo o vremenu
naslaganom jedno na drugo
na globusu i figuri Don Kihota
na pisaćem stolu
u mom podrumu.
Mislim da prerastem male stvari
jednom riječju
prebrzom u neimanju daha
tako vidljivom u namjerama
da se naopačke prevrne svijet
ne bi li prohodao u drugom smjeru
da svima propovijedam
novu sasma novu kršćansku vjeru
Ovdje u gnijezdu malih stvari
Gdje ispod sveg nebo krvari
RAZGOVOR SA ŽITOM
Sijeva mjesec u oblaku i tu se čuje pjesma;
otima se uzdah. Šume vršcima prkose.
Zlato posvuda. Da ga bereš.
Da se pospan kupaš u muku – bogat!
Da u prostoru trijebiš misli inih, da brišeš
sjenke s ruku,
da zoveš dan što i ne hita
kroz lišće pradavnih vremena
na rubu svjetla i tame.
Da protivuriječiš otkosu trave,
jer si živ – ipak!
Tu su mirisi zemlje s kojima spavaš;
nedovršeni razgovori oko porijekla:
jedna strana oblaka – tamna,
druga – u sjaju…
Prsti tipkaju po oborenom stablu.
Da se smiješ. Da rasteš
u mrtvom. Pokošenom?
Jer doći će sunce na nenaviknuto
i carevaće dugo dok se ne probudimo
iz krvavog sna i sniježne najezde.
Na vršcima potkopane šume,
na vršcima prstiju
uperenim ka nebu.
A trnje je bolni smiješak
svakodnevne razbuktalosti…
u žitu koje se ne razumije
na način praiskonskog htijenja
U vrijenju znatiželje.
U haosu i prkosu
koji su u tijelu smiješni.
Bez vremena…